Infowar

Ακούμε ορισμένα από τα σάουντρακ για ταινίες που συνέθεσε ο Βαγγέλης Παπαθανασίου και λέμε μια-δύο πολιτικές κουβέντες για το περιεχόμενο αυτών των ταινιών.

Παρακολουθούμε μέσα από τον κινηματογράφο και τις αμερικανικές τηλεοπτικές σειρές το φαινόμενο της copaganda – της προπαγάνδας των αστυνομικών ή των μπάτσων σε πιο ακριβή μετάφραση.

Παρουσιάζουμε πέντε τραγούδια από τις χώρες που βρίσκονται στις αμέσως καλύτερες θέσεις από την Ελλάδα — το Μπουρούντι, την Ουκρανία, την Γκαμπόν, το Τσαντ και την Αλβανία.

Ακούμε τον διευθύνοντα σύμβουλο της Exxon να υποστηρίζει ότι δεν ευθύνεται αυτός για τις αυξήσεις στην τιμή του πετρελαίου και έναν πρώην υπουργό των ΗΠΑ να τον βγάζει ψεύτη.

Αναρωτιόμαστε γιατί η ομάδα Σαχτάρ Ντονιέτσκ έχει δύο σφυριά στο σήμα της και τι γνώμη θα είχε γι’ αυτήν ο πιο παραγωγικός ανθρακωρύχος της Ιστορίας, ο Αλεξέι Σταχάνοβ.

Αναρωτιόμαστε εάν μπορούν να υπάρχουν Pink Floyd χωρίς τον Ρότζερ Γουότερς κι ο Ρότζερ Γουότερς χωρίς τους Pink Floyd. Και για να απαντήσουμε θυμόμαστε παλαιότερα σχόλια όλων των πλευρών για άλλους πολέμους.

Αναρωτιόμαστε εάν ο δράστης ακόμη και του πιο στυγερού εγκλήματος ενδέχεται να είναι ταυτόχρονα και θύμα. Κυρίως, όμως, εάν ένα ισχυρό κράτος πρόνοιας θα μπορούσε να είχε σώσει τα πραγματικά θύματα και να αποτρέψει το έγκλημα.

Παρακολουθούμε τις διεθνείς τιμές των τροφίμων και διαπιστώνουμε ότι είναι φτιαγμένες από τα υλικά που γεννούν τις εξεγέρσεις και τις επαναστάσεις — μερικές φορές όμως απλώς οδηγούν στην πείνα και τον λιμό.

Ταξιδεύουμε με τη φωνή του Γιάννη Αγγελάκα και της Όλιας Λαζαρίδου μέχρι την Ιαπωνία για να συναντήσουμε τον Νίκο Καζαντζάκη, σε μία δική του δημοσιογραφική αποστολή λίγο πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Υποθέτουμε ότι ο Πούτιν δεν είναι η συνέχεια της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά ένα τέρας που δημιούργησε άθελά της η «Σχολή του Σικάγου».

Καθώς φέτος συμπληρώνονται 60 χρόνια από τη στιγμή που παραλίγο να τινάξουμε τον πλανήτη στον αέρα, αναρωτιόμαστε εάν αυτό μπορεί να δικαιολογεί τις κινήσεις του Βλαντίμιρ Πούτιν — κι απαντάμε προκαταβολικά: σε καμία περίπτωση.

Μοιραζόμαστε μερικές σκέψεις για την ιμπεριαλιστική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Αναρωτιόμαστε γιατί η γερμανική εταιρεία έλαβε το παρατσούκλι «η Στάζι των σούπερ-μάρκετ» και τι μπορεί να πάθεις εάν εργάζεσαι σαν ταμίας και είσαι γυναίκα στις δύσκολες ημέρες του μήνα.

Βλέπουμε την πλατφόρμα διαμοιρασμού μουσικής να κατεβάζει τα τραγούδια του Νιλ Γιανγκ για χάρη ενός ακροδεξιού, ρατσιστή, libertarian αντιεμβολιαστή κι αναρωτιόμαστε πώς φτάσαμε ως εδώ.

Ακούμε μία είδηση για την εκπαίδευση Ουκρανών παραστρατιωτικών από τη CIA σε αμερικανικό έδαφος και αναρωτιόμαστε τι μπορεί να πάει στραβά.

Αναρωτιόμαστε εάν υπήρχε ποτέ περίπτωση να επιβληθεί ο φασισμός απ’ έξω ή θα ήταν πιθανότερο να επικρατήσει από μέσα και ζητάμε γι’ αυτό τη βοήθεια του συγγραφέα Φίλιπ Ντικ.

Αφιερώνουμε την εκπομπή στον συνάδελφο Τάσο Σαραντή, την Εφημερίδα των Συντακτών και όλους τους δημοσιογράφους αλλά και τους ακτιβιστές που σύρονται στα δικαστήρια από πολιτικούς και εταιρείες.

Σκεφτόμαστε εάν τελικά το Μαγκάιβερ είναι επίθετο ή ρήμα και γιατί δεκάδες γιατροί και νοσηλευτές σε όλο τον κόσμο ακολουθούν το παράδειγμα ενός Αμερικανού πράκτορα.

Θυμόμαστε ότι η μάχη εναντίον του πληθωρισμού ήταν το πρόσχημα που αναζητούσε ο Ρόναλντ Ρίγκαν για να πραγματοποιήσει το μεγαλύτερο χτύπημα εναντίον των συνδικάτων.

Υποστηρίζουμε ότι σήμερα ο «Μεγάλος Αδελφός» είναι CEO κάποιας πολυεθνικής και δεν ελέγχει τους υπηκόους του μέσω του κράτους, αλλά μέσω της διάλυσης του κράτους.